مينيمال. مسوول پذيرش

آن روز مرکز بهداشت روستا خلوت بود. يک روستاي شمالي که منظره کوهستان داشت. اين روستا بخاطر وجود بازار روز و مغازه هايي که داشت مرکز مناطق روستايي اطراف هم بود. مسوول پذيرش مرکز بهداشت روستا زني درشت اندام بود که براي هر مساله کوچکي فرياد مي زد و عصباني مي شد. روي محلي ها تعصب داشت و با غيربومي ها طوري تا مي کرد که فقط در حد نياز در مرکز بمانند و زود به خانه هايشان بروند. همکاران غيربومي هم از اين تعصب منطقه اي او در امان نبودند و صابون او به تنشان خورده بود. زن درشت اندام تنها فرزند مردي بود که قبل از دنيا آمدن او مرده بود. در فرهنگ روستا به اين بچه ها بدقدم مي گفتند و کسي که با اين لقب به دنيا مي آمد در صورتي که هيچ چيز را به خود نمي گرفت با پشتوانه ترس مردم شانس زيادي براي نشاندن حرف هايش به کرسي داشت. زن درشت اندام عاشق حرف زدن بود و از هيچ فرصتي براي مکالمه تلفني و صحبت با همکاران نمي گذشت. براي مسايل کوچک فرياد مي زد و همه را عاصي مي کرد. ترس توام با ترحم قدرت زيادي ميان مردم به وجود آورده بود که او را يک مهره در دست افراد فرصت طلب ساخته بود تا به مقاصد خود برسند. اهدافي بي ارزش در حد 5 دقيقه زودتر به مطب پزشک رسيدن که در نوع خود در روستا يک پيروزي بزرگ محسوب مي شد. صورتشان که حماقت از آن بيرون مي زد تا چند دقيقه در اين بهت فرو مي رفت که چه ساده خوشحال مي شوند و چه ساده بازي مي خورند. خدا را شکر مي کردند که اينقدر ساده خوشحال مي شوند و سالم هستند. پيچيدگي هاي انسان امروزي براي مردم روستا يک تهديد به حساب مي امد و درک درستي از خيرخواهان غريبه اي که به روشي متفاوت براي روستا خوبي و برکت بودند نداشتند. حتي خودي هايي هم که به روشي متفاوت از روستاييان مي انديشيدند توسط آنها طرد مي شدند. مسوول پذيرش با علم به سادگي مردم بر آنها حکومت مي کرد و سعي داشت نيازهاي روزمره خود را از طريق روستاييان رفع کند. حتي اگر اين رفع نياز يک ساعت مکالمه تلفني نياز داشت او انرژي لازم را براي انجام آن فراهم مي کرد. خوب که به بحر کارهايش مي رفتي مي فهميدي که خودش هم توهم قدرتمندي خودش را باور ندارد و هر چه هست ترحم خالص است و ديگر هيچ.